مطابق با آمارهای گمرک، در حالی که تجارت خارجی ایران در سال 1399 با کاهش مواجه بود، میزان واردات حوزه معدن و صنایع معدنی حدود 6 درصد افزایش یافت و به سه میلیارد و 410 میلیون دلار رسید. بیشترین میزان واردات در این سال به زنجیره فولاد با یک میلیون و 217 هزار تن به ارزش یک میلیارد و 373 میلیون دلار اختصاص داشت. پس از آن، زغال‌سنگ و کک به ارزش 303 میلیون دلار به میزان یک میلیون و 210 هزار تن، زنجیره آلومینیوم به ارزش 290 میلیون دلار به میزان 186 هزار تن و زنجیره تیتان به ارزش 146 میلیون دلار به میزان 53 هزار تن در رده‌های بعدی قرار گرفتند. ضمن اینکه کل واردات زنجیره سرب و روی کشور در سال 1399 با ارزش 16 میلیون دلار و به میزان 30 هزار تن بوده است.
کل ذخایر روی موجود در جهان در سال 2020، معادل 250 میلیون تن برآورد شده است که در این بین، استرالیا 30 درصد، چین 19 درصد و مکزیک 10 درصد از این ذخایر را در اختیار دارند. سهم ایران از ذخایر روی دنیا، 9 درصد است که همین امر سبب شده است تا از دیگر کشورها عقب نماند و سالیانه 200 هزار تن شمش روی تولید کند.
صنعت تولید شمش روی کشور شاید در نگاه اول از لحاظ قدمت، نوپا به نظر برسد زیرا تا حدود سه دهه پیش، عمده نیاز کشور به شمش روی از طریق واردات تامین می‌شد اما با رونق بهره‌برداری از معدن پرعیار انگوران و حضور حداکثری بخش خصوصی در این صنعت، ایران در زمره بزرگترین تولیدکنندگان روی دنیا قرار گرفت.
سیاست‌های پولی و اقتصادی دولت‌ها بر پایه طلا به عنوان یکی از با ارزش‌ترین و گران‌‌‌قیمت‌ترین فلزها در دنیا، می‌چرخد و افت و خیزهای قیمتی آن تا حد زیادی موجبات تقویت و تضعیف اقتصاد یک کشور را در پی دارد. طلا به عنوان پشتوانه پول ملی کشور یک فلز پنهان در کانی است و دشواری شناسایی، اکتشاف، استخراج و استحصال آن، اهمیت و ارزش آن را چندین برابر می‌کند.
امروزه جهش نرخ ارز موجب آشفتگی بازار و صنعت کشور شده و در این بین، صنعت سیم و کابل مسی نیز از این نابسامانی بی‌نصیب نمانده است. قیمت سیم و کابل مسی تحت تاثیر دو مولفه قیمت جهانی مس و نرخ ارز تعیین می‌شود و با توجه به اینکه در حال حاضر شاهد روند افزایشی قیمت فلز سرخ نیز هستیم، قیمت این محصول پایین‌دستی صنعت مس دستخوش افزایش شده اما این لزوما به معنای سودآوری و رونق صنعت سیم و کابل نبوده است.
سال‌ها است که صنعت فولاد کشور درگیر قیمت‌گذاری دستوری به ویژه در محصولات بالادست بوده و فولاد به دلیل اینکه از نظر دولت یک کالای اساسی محسوب می‌شود، زیر چنبره قیمت‌گذاری دستوری قرار گرفته بود. به طوری که همواره قیمت محصولات زنجیره فولاد کمتر از قیمت‌های جهانی معامله شده‌اند. این شیوه قیمت‌گذاری به ویژه در محصولات بالادست باعث شده تا به تدریج سرمایه‌گذاری‌ها از این حوزه خارج و واحدهای معدنی متعددی غیر فعال شود.
قدمت تولید پروفیل آلومینیومی در کشور شاید بیشتر از کشورهای همسایه باشد اما این قیاس، نشان‌دهنده برتری ایران در این زمینه نیست زیرا تولیدکنندگان پروفیل در کشور ترکیه، در مدت زمانی که وارد این حوزه پرسود شده‌اند، از تمام ظرفیت‌ها و توانمندی‌های خود بهره برده‌اند و توانسته‌اند بعد از مدت زمان کوتاهی، سرمایه اولیه خود را برگردانند. همچنین، علاوه بر تامین نیاز بازار داخلی، صادرات گسترده‌ای به تمام کشورهای خاورمیانه ازجمله کشور ما داشته‌اند. پیشرفت آن‌ها در زمینه پروفیل، ترکیه را تبدیل به برند برتر در این حوزه ساخته است؛ در حالی که در چند سال اخیر، ما تنها به واسطه قانون منع واردات موفق شده‌ایم از واردات پروفیل‌های ساخت کشور ترکیه جلوگیری کنیم! حال، این سوال مطرح می‌شود که پروفیل‌های ساخت این کشور چه مزیت و برتری دارد که تولیدکنندگان ایرانی قادر به رقابت با آن‌ها نیستند؟
ورق گرم فولادی، ماده اولیه محصولاتی همچون ورق سرد، گالوانیزه، قلع‌اندود و رنگی است و همچنین در صنایع بسیاری همچون لوله و پروفیل، ساختمان‌سازی، کشتی‌سازی و... به کار می‌رود. طبق آمار انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران، میزان تولید ورق گرم فولادی در کشور ما طی پنج ماه نخست امسال به سه میلیون و 227 هزار تن رسیده است و این میزان در مقایسه با سال گذشته که سه میلیون و 801 هزار تن بود، کاهش 15 درصدی را نشان می‌دهد.