۹۰ درصد ظرفیت صنعت مبلمان گرفتار بی توجهی

به گزارش کنکاش فردا، تحریم ها، نوسانات ارزی، شیوع بیماری کرونا، کاهش قدرت خرید مردم، عدم تولید کافی چوب صنعتی در کشور و به دنبال آن افزایش بهای مواد اولیه مورد نیاز تولیدکنندگان صنعت مبلمان منجر به این شده که طی سال های اخیر شمار زیادی از فعالان این صنعت از این حوزه خداحافظی کنند.

مساله ای که بخشی از آن ناشی از تحریم های خارجی و مابقی به گفته کارشناسان به دلیل تحریم های داخلی و عدم توجه متولیان به این حوزه است. در این خصوص امیر ابراهیمی، تولید کننده انواع مبلمان خانگی در گفتگو با «بازار» توضیح می دهد.

چند سال است که در صنعت مبلمان فعالیت دارید و در ابتدای شروع کارتان با چه چشم اندازی مواجه بودید و به نظرتان چقدر از آن محقق شده است؟
نزدیک به دو دهه است که در صنعت مبلمان فعالیت دارم و از همان ابتدا برنامه های خیلی خوبی را در سر می پروراندم و آینده خوبی را متصور می شدم، البته برای مدتی هم شرایط بر اساس برنامه پیش رفت و همه چیز خوب بود اما امروز به رغم تمام موفقیت هایی که کسب کردم به جایی رسیده ام که ناچار شدم تعدادی از نیروهای متخصصی که داشتم را تعدیل کنم. دلیل این ماجرا هم این است که هم مواد اولیه به سختی تامین می شود و هم شرایط اقتصادی مردم همچون گذشته نیست.

ظرفیت اشتغال زایی در صنعت مبلمان نامحدود است و اگر بازاری برای محصولات مان داشته باشیم هر کدام از تولیدکنندگان می توانند حداقل ۳۰۰ نیرو را جذب کنند. با این حال متاسفانه در این شرایط تنها می توانیم نیروهایی که ۱۰ تا ۱۵ سال با ما همکاری داشته اند را حفظ کنیم

* به عنوان یک فعال صنعت مبلمان چقدر ظرفیت اشتغال زایی در این حوزه وجود دارد؟
ظرفیت اشتغال زایی در صنعت مبلمان نامحدود است و اگر بازاری برای محصولات مان داشته باشیم هر کدام از تولیدکنندگان می توانند حداقل ۳۰۰ نیرو را جذب کنند. با این حال متاسفانه در این شرایط تنها می توانیم نیروهایی که ۱۰ تا ۱۵ سال با ما همکاری داشته اند را حفظ کنیم و تاکنون خیلی از کارکنان خود را از دست داده ایم.

دلیل ماجرا هم این است که بر روی چوب که به عنوان مواد اولیه مورد نیاز صنعت مبلمان شناخته می شود هیچ نظارتی وجود ندارد. بنابراین قیمت چوبی که وارد کشور می شود بسیار سرسام آور است؛ به طوری که چوب را متری ۱۵ تا ۱۶ میلیون خریداری می کنم و این پرسش پیش می آید که مگر مردم چقدر قدرت خرید دارند که بتوانند مبلمانی که با چوب ۱۶ میلیون تومانی تولید شده را خریداری کنند.

البته این مسائل فقط به حوزه کاری ام لطمه نزده و طی سال های اخیر درآمد بنده نیز به عنوان یک تولیدکننده به قدری کاهش یافته که نمی توانم هیچ چیزی به زندگی ام اضافه کنم و هرچه دارم از همان دوره های ابتدایی فعالیتم است.

* فقط تامین چوب چالش اصلی شما است یا نوسانات ارزی منجر به این شده که مواد اولیه دیگر هم به قیمت بالاتر به دست تان برسد؟
درحال حاضر در یک دست مبلمان هفت نفره نزدیک به ۴۰ سانتیمتر چوب متری ۱۶ میلیون تومانی استفاده می شود. علاوه بر این پارچه مواد اولیه دیگری است که در صنعت از آن بهره می بریم و متاسفانه قیمت آن هم طی چند سال اخیر بسیار بالا رفته است. البته تولیدکنندگان خیلی خوبی در زمینه پارچه داریم اما به این دلیل که رنگ های پارچه های خارجی شفاف تر از رنگ پارچه های ایرانی است ناچار به استفاده از مواد اولیه خارجی هستیم.

* در یک دهه اخیر، چقدر افزایش قیمت در چوب، پارچه، رنگ مصرفی و حتی چسبی که در این کار استفاده می‌شود، داشتید؟
در ابتدای ورودم به صنعت مبلمان، برخی از مواد اولیه مورد نیاز این صنعت به قدری قیمت مناسب و معقولی داشتند که به نوعی می توان گفت در هزینه تمام شده محصول اثر چندانی نداشتند و به حساب نمی آمدند. برای مثال ام دی اف، چسب و غیره چندان قیمت بالایی نداشتند اما اکنون باید چسب ۲۰ کیلویی را ۷۰۰ هزار تومان خریداری کنیم. این درحالی است که همین چسب تا ۵۰ سال گذشته تنها ۲۰ هزار تومان قیمت داشت.

تمام این مسائل منجر به این می شود که هر سال تعدادی از نیروهای متخصص مان را از دست بدهیم و در عمل دیگر انرژی چندانی برایمان باقی نمانده است. در حال حاضر کارگاه تولیدی مان در استان مرکزی و شهر اراک قرار دارد و ۳۰ نفر نیروی مستقیم در آنجا فعالیت می کنند. ۳۰ نفر که هر کدام نان آور خانواده شان و جزوی از اعضای شهر هستند که با اشتغال زایی انجام شده مانع مهاجرت آن ها به تهران شده ام.

طی ۱۰ سال اخیر بیش از ۱۰۰ درصد هزینه کلی تامین مواد اولیه افزایش یافته است؛ چوب متری ۳ میلیون تومان بود به ۱۶ میلیون تومان رسیده است. این رقم ها در دهه ۸۰ که خیلی پایین تر بود، اما اکنون قیمت‌ ها سرسام ‌آور در زمینه پارچه، چوب و رنگ بالا رفته است

* چند درصد افزایش هزینه های مواد اولیه را طی یک دهه اخیر تجربه کرده اید؟
طی ۱۰ سال اخیر بیش از ۱۰۰ درصد هزینه تامین مواد اولیه افزایش یافته است؛ چوب متری ۳ میلیون تومان بود که اکنون به ۱۶ میلیون تومان رسیده است. این رقم ها در دهه ۸۰ که خیلی پایین تر بود، اما اکنون قیمت‌ ها سرسام ‌آور در زمینه پارچه، چوب و رنگ بالا رفته است.

همانطور که اشاره کردم قیمت چوب خیلی بالا است و هیچ نظارتی هم بر روی آن نیست و نمی‌ دانم باید چکاری انجام دهیم. تمام این مسائل و مشکلات نه فقط بنده بلکه تمام تولیدکنندگان را خسته کرده است و خیلی ها از این حوزه جدا شدند و به مشاغل دیگر رو آوردند. این نیز درحالی است که محصولات ایرانی در مقایسه با همسایه مان ترکیه از کیفیت خیلی بالاتری برخوردار است اما تولیدکنندگان ایرانی مظلوم واقع شده اند.

* اشاره کردید که محصولات ایرانی کیفیت خیلی بالاتری در مقایسه با کشورهای همسایه دارند، به نظرتان چقدر ظرفیت صادراتی در این زمینه وجود دارد؟
ظرفیت خیلی بالایی در صنعت مبلمان وجود دارد و مصداق این جمله که می گویند «هنر نزد ایران است و بس»، در حقیقت در این صنعت شاهدش هستیم اما چه کسی اهمیت می دهد؟ هیچ حمایتی در این زمینه وجود ندارد، تولید کنندگان در ایران خسته شدند.

از طرفی افزایش های پی در پی قیمت ها منجر به این شده که مردم قدرت خرید کافی نداشته باشند. هزینه تولید مبلی که اکنون در بازار فروخته می شود و برای آن ۸۰ میلیون قیمت می گذارند با این نوسان قیمت ها امروز باید ۱۰۰ میلیون هزینه مواد اولیه و کارگر پرداخت کرد تا دوباره تولید شود.

برای درک بهتر صنعت مبلمان بروید و ببینید هنرمندان که در این حوزه مغار در دست می گیرند چه زندگی ای دارند؟ کارگاه ها به ۱۰۰ تا نهایت ۲۰۰ متر رسیده و کوچک شده است. متاسفانه نه حمایتی از ما می شود و نه ارزش کارمان دیده می شود.

* یکی از مسائلی که صنایع مختلف را در دید متولیان پررنگ می کند بحث ارز آوری آن است، فکر می کنید چقدر ظرفیت ارز آوری در این حوزه وجود دارد؟
با توجه به کیفیت و تنوع محصولاتی که در ایران تولید می شود می توان منبع ارز آوری خوبی در این بخش ایجاد کرد. هر چند که اکنون حضور ذهن کافی برای محاسبه رقم دقیق ندارم اما ظرفیت بالایی در این زمینه وجود دارد.

* به نظرتان در حال حاضر از چند درصد از ظرفیت این صنعت استفاده می شود؟
با توجه به بی توجهی هایی که به صنعت مبلمان می شود فکر نمی ‌کنم ۱۰ درصد از ظرفیت این هم مورد استفاده قرار بگیرد.

اگر بخواهیم صادرات داشته باشیم، مشکلات زیادی سر راه مان است و در نهایت اسیر بروکراسی اداری می شویم تا خودمان خسته شویم و رها کنیم. از طرفی با معضل شدید وجود مافیای صادرات مواجه هستیم. یعنی تولید کننده به جای صادرات مستقیم باید محصولش را به دست واسطه ها بسپارد

* چه خواسته ‌ای از مسئولان دارید؟
خواهشی که دارم، این است که نظارت شان را قوی کنند. راه را برای مردم باز کنند که تولید کننده بداند کارش را کجا ارائه کند. اگر بخواهیم صادرات داشته باشیم، مشکلات زیادی سر راه مان است. این جا برو، آن جا برو و در نهایت اسیر بروکراسی اداری می شویم تا خودمان خسته شویم و رها کنیم. از طرفی با معضل شدید وجود مافیای صادرات مواجه هستیم. یعنی تولید کننده به جای صادرات مستقیم باید محصولش را به دست واسطه ها بسپارد. همچنین در تامین مواد اولیه هم مشکلات زیادی داریم و چوب مستقیم به ما نمی رسد. نمی ‌دانم مافیای واردات چوب کیست؛ ولی چوب با قیمت بالا به دست مصرف‌ کننده می ‌رسد. اصل کار تولید مبلمان، چوب است که باید نظارتی بر روی آن باشد.

* این مافیایی که از آن صحبت می‌ کنید، چقدر در افزایش هزینه ‌ها تاثیر دارد؟
تاثیر بالایی دارد و اگر این مافیا نباشد که چوب مستقیم به دست تولید کننده برسد، قیمت ‌ها خیلی شکننده می ‌شود؛ ولی ما نمی ‌دانیم داستان چیست؟ اگر مافیا نباشد، به نظر بنده ۴۰ تا ۵۰ درصد هزینه تولید کاهش می یابد.

سخن آخر؟
تنها خواسته ای که از متولیان دارم این است که حمایت کنند، حیف است که از ظرفیت این صنعت استفاده نشود. حیف است که هنرمندانی که در این کار هستند، فراموش شوند. در خیلی از جاهای دنیا اهمیت زیادی به هنرمند می‌ دهند. نه فقط در حوزه کار چوب، بلکه در خیلی از حوزه ‌های هنری، هنرمندان ایرانی از بین می ‌روند.

خیلی از هنرمندان بی انگیزه شده اند. بنده به عنوان یک تولید کننده با دو دهه فعالیت اگر می دانستیم چنین شرایطی را پیش رو دارم هیچ وقت به این حوزه ورود نمی کردم. حتی نظارت کیفی هم بر روی تولیدکنندگان نیست که بگوییم حداقل کمی به این بخش توجه دارند. بنابراین تنها خواسته ام توجه و حمایت از سوی متولیان است.